Δεύτερη ημέρα Χριστουγέννων και αφού περπατήσαμε την μιση Αθήνα φτάσαμε στο γνωστο μαγαζί Σουβλάκι Θανάσης που ηταν και ο στόχος μας. Δυό πλατείες ειχε γεμισει ο Θανάσης, μπράβο του. Στο μαγαζί αυτό έχω ξαναπάει, όμως εχθές ένοιωσα την απόλυτη τραγωδία. Δύο μερίδες κεμπάπ, άγευστες, άνοστες και παντελώς αδιάφορες. Τι πάπρικα, τι αλάτι ρίξαμε τίποτα. Γι αυτό λοιπόν πιστεύω ότι η μεγάλη επιτυχια χαλάει την ποιότητα κύριε Θανάση. Τώρα να πω για τις γνωστές τηγανιτές πατάτες, προτηγανισμενες-κατεψυγμενες ναι, αλλά οχι και 4,5 ευρω η μερίδα ρε μεγαλε. Ασε το νερακι του 1/2 λίτρου που το χρεώνουν 0,90 ευρω. Ωπα. Εγω δεν σε ρώτησα ούτε πόσο ενοίκιο δινεις ουτε ποσα κερδίζεις, εγω προσπέρασα 1000 τετοια μαγαζια και ήρθα μαζί με τον γιό μου, για να ευχαρηστιθουμε, αλλά ΔΕΝ. Και αν ρωτήσεις και τον σερβιτόρο που είναι ευγενέστατος, ούτε που κοίταξα στον κατάλογο τις τιμές πριν παραγγείλω. Απλά ήθελα να απολαύσω. Τώρα θα μου πείς δεν σε νοιάζει γιατί είσαι κάθε βράδυ γεμάτος. Εμένα δεν μου λέει κάτι και γι αυτό δεν θα ξαναερθω. Και μήν μου πείς ότι τα έφαγα, γιατί θα σου απαντήσω ότι ναί τα έφαγα, σπρώχνοντας τα με μπόλικο κρεμμύδι, γιατί μετά είχα 3 ώρες ταξίδι για επαρχεία.