Ταξιδεψαμε ζευγαρι, περιοδος 18-26 Αυγουστου, η χειροτερη περιοδος που μπορουσαμε να παμε, χωρις βεβαια να το γνωριζουμε, γιατι ο Αγ, Νικητας ειχε πολυ περισσοτερο κοσμο απ' οτι μπορουσε να "σηκωσει" και μαλιστα ειχαν παει και ολοι με τα ιδιωτικα τους αυτοκινητα και η κινηση και οι μανουβρες στην οδηγηση σου εσπαγαν τα νευρα. Μας ειχαν ανησυχησει λιγο τα σχολια για το δρομο του Μυρτω, γιατι ταξιδευαμε και εμεις με το δικο μας αυτοκινητο, αλλα διαπιστωσαμε οτι προκειται για ενα τυπικο δρομο ελληνικου χωριου/-νησιου, αν εισαι εξοικιωμενος, που λιγο πολυ ολοι οι Ελληνες ειμαστε, τοτε ολα οκ, αν οχι, τοτε δεν θα μπορειτε να οδηγησετε γενικα στη Λευκαδα, ουτε καν προς τις διασημες παραλιες (εγκρεμνοι, πορτο κατσικι). Η ανοδος προς το καταλυμμα, την πρωτη φορα μας φανηκε μακρινη, ηταν ομως εξαιτιας του ταξιδιου απο Αθηνα και του εκνευρισμου απο την κινηση που συναντησαμε στον Αγ, Νικητα και μονο, τη δευτερη φορα που το καναμε ουτε που το καταλαβαμε, τη δε τριτη ξεραμε και τα δυσκολα σημεια το ανεβοκατεβαιναμε, με κλειστα τα ματια. Λιγο πριν φτασουμε μας ειχε παρει τηλεφωνο ο γιος του ιδιοκτητη, μας ρωτησε που βρισκομαστε, αν εχουμε καποιο προβλημα να τους βρουμε, μας εδωσε κατατοπιστικοτατες οδηγιες και γενικα μας αφησε με μια γευση, οτι μας περιμενουν και θα εχουν το νου τους μεχρι να φτασουμε. Μας αρεσε παρα πολυ αυτο και με τις οδηγιες που μας εδωσε το βρηκαμε με τη μια και χωρις κανενα προβλημα. Ο δρομος ειναι στενος και θελει μια προσοχη για την περιπτωση οπου κατεβαινει αλλο αυτοκινητο, δεν σε πιανει η καρδια σου, οπως ειχαμε διαβασει εμεις και δεν υπαρχει κανενα προβλημα αν εχεις στο μυαλο σου που βρισκεσαι, αν ψαχνεις λεωφορους και μεγαλους δρομους, εισαι γενικα σε λαθος νησι.
Κατα την αφιξη μας η ιδιοκτητρια του ξενοδοχειου, μια γλυκυτητα, ευγενικη και ηρεμη κυρια, μας περιμενε, μας καλοσωρισε, μας συστηθηκε και μας χαιρετησε δια χειραψιας, μας βοηθησε με τα πραγματα μας και μας ανοιξε μεχρι και την πορτα του δωματιου μας. Οι φωτογραφιες που ειδαμε στο site με τα δωματια, ανταποκρινονται 100% στην πραγματικοτητα, το αρωμα φρεσκαδας και καθαριοτητας ομως, δεν μπορει να περιγραφει με λογια και δεν αποτυπωνεται στις φωτογραφιες. Η πραγματικοτητα ξεπερασε τη φαντασια. Μας ειχαν στο ισογειο και μας ειπαν οτι υπαρχει θεα και απο εκει, και ειχαν δικιο, τρεις μερες μειναμε μεσα το βραδυ κ καθομασταν στην αυλη μπροστα στο δωματιο μας, δεν μας εκανε καρδια να βγουμε. Η θεα δεν ειναι απλα καταπληκτικη ειναι αδικο να προσπαθησουμε να περιγραψουμε με λεξεις τι βλεπαμε καθε μερα ξυπνωντας. Οπως ειπα, 3 βραδια δεν ειχε κανεις απο τους 2 μας την επιθυμια να φυγει απο το Μυρτω.
Η κα Αφροδιτη, η υπευθυνη για την καθαριοτητα, μας φροντιζε σαν να ειμασταν παιδια της, ποτε εμπαινε στο δωματιο, ποτε το ειχε καθαρισει, ποτε προλαβαινε να τα κανει ολα, ποτέ δεν καταλαβαμε. Η διακριτικοτητα σε ολο της το μεγαλειο. Γυρνωντας στο δωματιο απο την παραλια, τα παντα ευωδιαζαν καθαριοτητα, λουλουδια υπηρχαν στο βαζο μας και στο τραπεζι επανω, τα ρουχα μας ηταν διπλωμενα και οι φρεσκιες πετσετες περιμεναν να αγκαλιασουν το ταλαιπωρημενο απο την ηλιοθεραπεια και την ξαπλα στην παραλια σωμα μας.
Ο πρωινος καφες δεν μας ελειψε, το δωματιο ειχε κουζινα φτιαχναμε τον ελληνικο καφε, χανοταν το ματι μας στο απεραντο γαλαζιο που απλωνοταν μπροστα μας, και τον espresso τον πιναμε στην παραλια. Στο Μυρτω, ασυναισθητα χαμηλωσαμε και την ενταση της φωνης μας, δεν εβγαινε η φωνη, αισθανθηκαμε πως ειναι να αδειαζει το μυαλο.
Την περιοδο που μας φιλοξενουσαν, γιατι περι φιλοξενιας προκειται τελικα, το Μυρτω ειχε και οικογενειες με παιδια, τα οποια επισης δεν ακουγονταν, ακομα και ενα μωρακι που ειχαμε πιο διπλα μας, το οποιο ενα βραδυ εκλαιγε ασταματητα ουτε αυτο δεν χαλαγε την ηρεμια που προσφερει αυτο το μερος.
Η ιδιοκτητρια του ξενοδοχειου καθε απογευμα θα περναγε απο την αυλη μας, θα ρωτουσε πως ειμαστε , αν χρειαζομαστε κατι, αν περναμε καλα, που πηγαμε για μπανιο, αν μας αρεσε, αν ξεκουραζομαστε και θα μας εδινε και πληροφοριες για αλλα μερη που θα μπορουσαμε να επισκεφτουμε. Ο πατερας της οικογενειας και ο γιος ηταν αεικινητοι, πρωτη φορα βλεπουμε ιδιοκτητες να δουλευουν σαν εργατες, με το χαμογελο και τον καλο λογο καθε φορα που θα συναντιομασταν, κατι σημαντικο για εμας, γιατι στην ρουτινα της Αθηναϊκης ζωης μας, βαρεθηκαμε να βλεπουμε μιζερες φατσες.
Το μονοπατι ειναι ευκολο στο περπατημα, το καναμε 5 λεπτα στο κατεβασμα και 8 στο ανεβασμα (μετα απο φαγητο) και με δεδομενη την κινηση στο Αγ, Νικητα που δεν θα μπορουσαμε να παρκαρουμε το αυτοκινητο, ηταν ιδανικο. Το καθημερινο μπανιο ηταν παντα μια ταλαιπωρια με ολο αυτον τον κοσμο, η οδηγηση κουραζε πολυ, πηγαινοντας προς εγκρεμνους και πορτο κατσικι περγαγες απο κατι χωρια πολυ μικρα ,ε δρομο που χωραεςι μονο ενα αυτοκινητο, συνεχως εκανες μανουβρες μπρος πισω για να χωρεσεις να περασεις, με εξαιρεση την ηρεμια και ευχαριστηση που επαιρνες απο τις πολυ ομορφες παραλιες, επιστρεφοντας προς Αγ. Νικητα ειχαμε υποψη οτι πρεπει να επιδειξουμε ελαχιστη ψυχραιμια μεχρι να μπορεσουμε να φτασουμε στο στενο που οδηγει στο Μυρτω, οπου θα τελειωνε το βασανιστηριο, γιατι επιστρεφαμε στον ιδιωτικο μας παραδεισο και μακρυα απο ολο αυτο τον πανζουρλισμο που επικρατουσε,
Αν επισκεφτουμε τη Λευκαδα ξανα, θα ειναι μονο για να ξαναμεινουμε στο Μυρτω.
Προς τους ιδιοκτητες,
επειδη δεν καταφεραμε να σας χαιρετηοσυμε οταν φευγαμε, εστω και με αυτο τον τροπο σας ευχαριστουμε παρα πολυ που μας φιλοξενησατε σπιτι σας. Σας ευχομαστε να εχετε καλες δουλειες, μακαρι να παραδειγματιστουν και αλλοι στην τουριστικη αγορα απο τον τροπο που εσεις φροντιζετε τους επισκεπτες σας, αξιζετε μεχρι και το τελευταιο λεπτο του ευρω.
Μιχαλης-Βικυ
