Μόλις φτάνεις στο δρόμο, ήδη σού έρχεται λιποθυμιά από το βούτυρο και τον ανθό γάλακτος. Και τα δύο είναι από δικά του ζώα. Αυτή τη φορά πήρα μπεζέδες όπως πάντα, τσουρέκι παληό της Αθήνας με άρωμα πορτοκάλι χωρίς μαχλέπι και μαστίχα, 2 σοκολατίνες γλασσέ παλαιϊκές...και 1 αμυγδάλου και 1 νουγκατίνα, κουραμπιέδες. Ήταν πάρα πολύ καλές, όπως και τα τσουρέκια και οι μπεζέδες. Διατηρεί ακόμη το παληό στυλ, τίποτε σπουδαίο με ό,τι μάθαμε από τους Πολίτες το τσουρέκι του, αλλά είναι αυτό που έφτιαχναν οι Αθηναίοι πριν την Καταστροφή και την έλευση των Μικρασιατών. Αγνά υλικά που τα νοιώθεις στη γλώσσα σου και οι πάστες ούτε βαρειές, ούτε γλίτσα να σου αφήνουν στο στόμα, η ζάχαρη όπως πρέπει και οι τιμές. επίσης για αυτό που προσφέρουν. Όσο για τους κουραμπιέδες ανταγωνίζονται της Στάνης στην Ομόνοια, με δικό του βούτυρο και ο Βάρσος, αλλά λίγο πιο φίνα γεύση και άρωμα, όχι τόσο χωριάτικο. Και μόλις το δαγκώνεις λιώνει στο στόμα, δεν εκρήγνυται. Πάρα πολύ καλοί και αυτοί. Συστήνεται ΜΟΝΟ για παραδοσιακά αιωνόβια εδέσματα, όχι για μοντέρνα.Περισσότερα